www.szaremiecze.fora.pl

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Następnego dnia przez mury przetoczyła się jeszcze jedna fala szturmu zostawiając za sobą zabity i rannych jak również raniąc i zabijając wielu obrońców. W tym kolejnym ataku jednak nie było impetu ani ikry tak jakby wróg miał już dość tego miasta.

Orzeszko

Orzeszko bez słowa przyjął trunek od krasnoluda. Gdybyśmy tylko zabili Markaina... I czarną... Byłaby jeszcze szansa, a bez tego - rozejrzał się po pomieszczeniu wypełnionym swądem zakrzepłej krwi, jękami konających i cierpiących, wreszcie atmosferą walki, walki prowadzonej do końca ale skazanej na porażkę, przez to czystej i heroicznej - wszystko to pójdzie na marne - pomyślał.

I zganił się za te myśli. Nic nie idzie na marne, wszystko ma swój sens, we wszystkim trzeba go odnaleźć.

Dzięki - powiedział do krasnoluda oddając mu butelkę.

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Glognar pociągnął duży łyk wódki skrzywił się po czym otarł rękawem brodę i rzekł

-Mamy jeszcze plan awaryjny. Przekupiłem miejskiego architekta który pokazał mi tajemne przejście co prowadzi na zewnątrz murów obronnych, gdzieś poza linię frontu zakonnych. Miejscowi wieśniacy też dostali dość złota by wywieść wszystkich rannych naszego oddziału gdzieś w bezpieczne miejsce.

Glognar łyknął jeszcze raz i przekazał flaszkę Cacylii po czym dodał

-My jeśli przeżyjemy kolejne natarcie ruszymy w ślad za wami. Chłopi gdzieś tam w puszczy mają swoją wioskę tam się wszyscy spotkamy.

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Trąby wezwały wszystkich obrońców na mury. Wróg chociaż poszarpany nie dawał za wygraną i szykował ludzi do kolejnego natarcia. Glognar wybiegł z lazaretu dopinając paski skórzanej przeszywnicy. Gdy dobiegł na stanowisko z drabiny sterczącej miedzy blankami wyprysnął z ogłuszającym rykiem ork. Dzierżył on w rękach topór obosieczny i bezzwłocznie począł nim młynkować by zaskoczyć krasnoluda.
Glognar stał spokojnie trzymając nisko opuszczony topór i obserwował jak ork się porusza. W pewnym momencie zerwał się gwałtownie i poprowadził ostrze swego topora od swego prawego boku na skos ku górze odrąbując tym samym prawą rękę orka. Bryznęła krew, ork zwinął się z bólu i z przerażenia upuścił topór próbując sprawną dłonią tamować wypływającą krew. Kranolud nie dobiła zielonoskórego zajął się walką z innymi napastnikami, wiedział bowiem że przy przeciętej w ten sposób tętnicy ork ma najwyżej minutę życia.

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Krasnolud uwijał się ze wszystkich sił w odpychaniu kolejnych drabin pojawiające się przy blankach, jednak z jednej wdarł się na mury mroczny elf. potężny młot spadł na krasnoluda jak potrzask. Glognar zachwiał się zrobił kilka kroków i spadł bez przytomności do fosy.

Orzeszko

To był dzień mrocznych elfów. Walgo, przybyły z odległych stron skuszony o walce barbarzyńca, mimo że ranny położył zakonnego krasnoluda. Wielka radość, jednak przyćmiona widokiem ledwo zipiącego Glognara. Potężnego krasnoluda ubiła Czarna Kitara. Który to już dzielny woj padł z jej ręki? Tym razem najdzielniejszy... Pozostawało żywić nadzieję, że Glognar zostanie pomszczony, bo że przeżyje - była to rzecz pewna, zbyt silną miał wolę przeżycia. Przeżycia by walczyć...

Orzeszko położył się wydawszy uprzednio kilka dyspozycji cyrulikom, by rannym Walgo i ciężko rannym Glognarem zajęli się szczególnie dobrze. Ten dzień przyniósł wielką stratę, ale i nadzieję, nie wszystko było jeszcze stracone.

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Przed świtem do lazaretu przybyło około dziesięciu mężczyzn ubiór i zachowanie wskazywało na wieśniaków a mowa rozwiewała resztę wątpliwości:

-Eeee bo my tutej przyśli by wos zabrać ku lasom. Hoj na polu wozy naskie stojom to wos wywieziem piwnicami.

Rzekł jeden z wieśniaków chyba najbardziej z rozgarnięty.

Orzeszko

Orzeszko popatrzył na wieśniaków, potem na rannych... Już stracili nadzieję? Kałdun tak nisko ich ceni? Przecież jest jeszcze szansa, i to nie jakaś tam mizerna, ale całkiem spora.

Won! - krzyknął do wieśniaków - Wieczorem wpuścić posłańca - po czym poszedł spać, wypoczynek był tym czego potrzebował najbardziej.

Cecylia

Cecylia nie chciała nawet myśleć co się stanie jeśli poharatani ostatni obrońcy nie podołają. Optymizmem napawał za to mnich, 'wielki' niziołek, czy niziolica, kto to tam wie, w każdym razie ono przechadzało się dookoła radośnie pogwizdując. Cecylia zachodziła w głowę skąd czerpie tyle pozytywnej energii. Sam nie mogła zasnąć przed finalną bitwą, całą drżała z niepokoju, spodziewała się najgorszego. Pomiędzy przerażającymi myślami prześlizgiwało się jedno marzenie: parówka w baraniej kiszce, z musztardą i bułą.

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Poharatany Glognar płynął fosa ku ujściu rzeki do jeziora. Szczęściem miał na sobie lekką zbroję a płaszcz przeciw deszczowy przy upadku do wody nabrał powietrza tak że utworzył się z niego specyficzny balon który unosił nieprzytomnego krasnoluda na powierzchni.

Tymczasem na murach obronnych rozgrywały się dramatyczne sceny żadna ze stron nie chciała ustąpić pola co miało straszne odzwierciedlenie w ofiarach z obu stron.

Orzeszko

Wojna się skończyła. Trupy zaścielały pobojowisko. Bogowie widzieli, że Szare Miecze nie chciały tej rzezi, a Zakon Smoka - cóż, zwyciężył, w marnym stylu, ale nie styl przechodzi do historii a wyniki.

Kałdun przekazał mi - zwrócił się do Orzeszko do swych towarzyszy - że przywódcy Szarych Mieczy są z nas zadowoleni - wziął oddech, przemawianie wyraźnie sprawiało mu problem - Długo się broniliśmy, wyjątkowo długo... W obecnej konfiguracji politycznej mamy wstrzymać się od dalszych działań zaczepnych bądź odwetowych przeciwko Zakonowi Smoka czy Gildii Piwożłopów, myślę, że starcie honorowe z Wiejską Bandą będzie następne - spojrzał na list, który otrzymał od Kałduna - Słowa pochwały, podwójny żołd i dwa dni urlopu otrzymują: Glognar, Cecylia Cnotliwa, Walgo, Sumoninja... To tyle. - powiedziawszy wrócił do swej kwatery.

Cecylia

-Pierdolić ten urlop i żołd swoja droga też!

Cecylia zaklęła całkiem donośnie.

-Jedno co trza zrobić to tym skurwysynom tęgi wpierdol spuścić. Ale bez pospiechu, przyjdzie pora na potwora. Tym czasem do roboty, dużo pracy nas czeka, a i spisać krótką kronikę by się zdało. Wróg tępy nie jest ale lubi się powtarzać, w kolejnych utarczkach czeka nas podobny scenariusz

Półelfka zatarła ręce, tyle trzeb było zrobić. Zdziwiła się nieco słysząc własne słowa, wojna zmienia ludzi, pomyślała.

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Połączone siły Zakonu Smoka i najemnych band wdarły się poza mury obronne do miasta. Rozpoczęła się eksterminacja ludności cywilnej i dożynanie niedobitków broniących oddziałów, towarzyszyły im gwałty i rabunek. Wszędzie leżały trupy, płonęły domy a z oddali dochodziły przerażające głosy mordowanych. Smród spalenizny i nie tylko ludzkich wnętrzności unosił się w powietrzu tego strasznego wieczora gdy mała karawana wozów wjeżdżała skrycie do tunelu. Jeden z wieśniaków ze strachem spoglądał za siebie ponaglając woźniców.
Na owych wozach znajdowali sie najbardziej poranieni żołnierze Szarych Mieczy którzy nie mogli iść o własnych siłach, reszta zaś kuśtykała obok wozów. W ich oczach była determinacja by dać pomstę na tym zakonie śmierci i zła. Tymczasem musieli się wycofać gdzieś w bezpieczne miejsce, ukryte puszczy, gdzie mogliby wyleczyć rannych i przygotować się do walki bo wojna jeszcze się nie skończyła.

Glognar · Dołączył: 08 Cze 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów

Po wielu dniach wędrówki dziwna karawana dotarła do małej leśnej osady. W czasie tej drogi sporo żołnierzy zmarło z powodu odniesionych ran jednak ci którzy przeżyli szybko poczęli wracać do zdrowia.

-A więc żyjecie ?!

Z radością poderwał się na równe nogi krasnolud Glognar. Jego opatrunek na głowie znaczyła czerwona plama.

-Cacylia, Orzeszko cieszę się bardzo że moje oczy mogą was widzieć w zdrowiu.